Καθώς
περιοριζόμαστε όλο και μεγαλύτερο μέρος της ανθρωπότητας στα σπίτια μας, λόγω
συνθηκών, και η πραγματική μας ζωή περνάει πλέον σε ψηφιακά περιβάλλοντα, με
όλο και μεγαλύτερη κατάπληξη παρακολουθούμε την ανθρωποφαγία και τον κανιβαλισμό
να μεταφέρονται στα ψηφιακά μέσα. Και μάλιστα με μένος και έκταση πρωτόγνωρη!
Και αυτό αποτέλεσε αφορμή να μοιραστούμε κάποιες σκέψεις μαζί σας.
Μας
επιβλήθηκε από τις συμπαντικές δυνάμεις μια πλήρη στάση αυτή τη χρονική
περίοδο, και αυτή η επιβολή πρέπει να έχει μια αιτία που εκδηλώθηκε. Είναι σαν
να μας λέει κάποιος, ότι βρεθήκαμε στο τέλος του δρόμου που ακολουθούμε, ότι ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΑΛΛΟ, ότι το επόμενο μας βήμα
είναι στον γκρεμό.
Η
απόλυτη αυτή στάση θέλει από την μια να μας προφυλάξει και από την άλλη να μας
δώσει χρόνο να σκεφτούμε. Να συνειδητοποιήσουμε που βρεθήκαμε, να διαπιστώσουμε
τα λάθη που κάναμε στην διαδρομή μας και να αλλάξουμε πορεία, αποφεύγοντας αυτό
το τελευταίο και μοιραίο βήμα στον όλεθρο και την καταστροφή.
Για
να είναι όμως ευεργετικό το διάστημα αυτό και αποτελεσματικό τόσο σε ατομικό
όσο και σε συλλογικό επίπεδο, τώρα που φτάσαμε σε πλήρη στάση, θα πρέπει να
στρέψουμε την προσοχή μας από το περιβάλλον και τα εξωτερικά ερεθίσματα προς τα
μέσα, στην ψυχή μας. Χρόνο έχουμε πλέον άπλετο! Φρόντισε το σύμπαν για αυτό,
οπότε δεν υπάρχει πια καμία δικαιολογία. Όπως καθαρίζουμε τους χώρους και τα
υλικά μας αποκτήματα από την ανία μας, θα πρέπει να αφιερώσουμε χρόνο να
καθαρίσουμε και τον πνευματικό μας κόσμο, της ψυχές μας, από το πουρί που
μαζέψαμε τις τελευταίες δεκαετίες.
Πρέπει
να σταθούμε στον καθρέφτη και να δούμε τον εαυτό μας όπως πραγματικά είμαστε,
όχι όπως τον φανταζόμαστε. Να δούμε τις ψυχές μας και αυτό που κουβαλάμε, το
μίσος, την κακία, την απληστία, την φιλαργυρία, την αδιαφορία και πλείστα όσα.
Να δούμε επιτέλους την μαύρη ενέργεια που καλύπτει την ύπαρξη μας, τους
δαίμονες που κατατρώνε τα σωθικά μας, και επιτέλους να ενηλικιωθούμε και να
αποδεχτούμε τις ανεπάρκειες και τα μειονεκτήματα μας.
Ας
σταματήσουμε να προβάλουμε τις κακοδαιμονίες της δικής μας ζωής στους γύρω μας.
Δεν φταίνε πάντα οι άλλοι για τις αποτυχίες μας, αλλά και οι λανθασμένοι
χειρισμοί μας. Δεν φταίει μόνο το σύστημα για το ναυάγιο της ζωής μας, αλλά και
οι λανθασμένες μας επιλογές. Είμαστε τμήμα του συνόλου, και σαν τέτοιο,
διαμορφώνουμε την πραγματικότητα μας.
Ας
αφήσουμε λοιπόν το ψηφιακό ξεφωνητό, την κακία και τα αιχμηρά σχόλια,
καλυμμένοι πίσω από την ανωνυμία της μάζας. Ας σταματήσουμε να ξεσκίζουμε τις
σάρκες των γύρω μας, τώρα και από το σαλόνι του σπιτιού μας, γιατί απλά
μπορούμε. Αυτό το κάνουμε άλλωστε καλύτερα δια ζώσης. Αρκετό δηλητήριο έχει
χυθεί, δεν υπάρχει χώρος αλλά και λόγος για άλλο. Ας ασχοληθούμε με τον εαυτό μας,
με τη ζωή μας και πως θα την κάνουμε πιο ουσιαστική. Ας αποδεχτούμε τον εαυτό
σας και την ζωή μας όπως είναι, για να μπορέσουμε να ισορροπήσουμε σαν
άνθρωποι. Και ας αγαπήσουμε τον εαυτό μας, με όλα τα μικρά και μεγάλα ψεγάδια
του, για να μπορέσουμε να συγχωρήσουμε και να αγαπήσουμε τους γύρω μας και να
αφήσουμε έτσι το Φως να μπει και να φωλιάσει στις ψυχές μας.
Ο
Πανάγαθος, το Σύμπαν ή όπως αλλιώς θέλετε αποκαλέστε το, μας έδωσε μια
πραγματικά τελευταία ευκαιρία. Είναι η εποχή που ο καθένας θα πληρώσει το κάρμα
του, τις αμαρτίες του, για να εξιλεωθεί και να καθαρθεί ενεργειακά. Είναι η
περίοδος που ούτε η βλακεία, ούτε και η αμέλεια συγχωρούνται, πόσο μάλλον η
κακία. Ας την εκμεταλλευτούμε…
Άλλωστε
η εικόνα που παρουσιάζουμε σαν ανθρωπότητα, συνοψίζεται σε μια σκηνή που
παρατηρήθηκε σε όλα τα πλάτη και τα μήκη της γης με το ξέσπασμα της πανδημίας:
καρότσια γεμάτα χαρτί υγείας! Γιατί το μόνο πραγματικά που μας ενδιαφέρει, και
το βροντοφωνάζουμε σε κάθε ευκαιρία, είναι ο πισινούλης μας (το -ούλης κατ
ευφημισμό). Αυτό και μόνο τα λέει όλα…
